قصۀ رفتن را همه می‌دانیم، یا حداقل فکر می‌کنیم که می‌دانیم. هرچند که تعامل سالیان اخیر نگارنده با متقاضیان مهاجرت، بیشتر بیانگر این بوده است که معمولاً ما رفتن را یک واقعه می‌پنداریم. یک فرآورده که به آن متمایل می‌شویم و سپس به دنبال راهکارهایش می‌گردیم تا آن را محقق سازیم. رفتن اما نمی‌تواند یک فرآورده باشد، رفتن یک فرآیند بطئی و آهسته است که گام‌به‌گام در ما شکل می‌گیرد. آرام‌آرام بزرگ می‌شود، ریشه می‌دواند و ناخودآگاهمان را درگیر خود می‌سازد.

هرچند که همیشه نیاز، به تقاضا نمی‌انجامد. چه بسیار کسانی که خواستند بروند و نرفتند و بالعکس آن. خواسته‌های ناخودآگاه همواره قرار نیست تصمیم‌گیرندۀ نهایی روند زندگی ما باشد. خودآگاه ما این وظیفه را دارد که شرایط را بررسی کند و حکم نهایی صادر کند. این فرآیند گاهی ممکن است، حاصل یک ماه باشد و یا سی سال پیشروی مدامِ این اندیشه که «آیا من در جای درستی ایستاده‌ام؟»